Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Είναι το κράτος που αποσύρει, σιωπηρά, εκπαιδευτικά εγχειρίδια για την ισότητα. Είναι τα υπουργεία που «ξεχνούν» τη ΛΟΑΤΚΙ+ στρατηγική. Είναι τα ΜΜΕ που εξακολουθούν να αναπαράγουν στερεότυπα και να θάβουν οτιδήποτε αποκλίνει απ’ το mainstream αφήγημα. Είναι οι προοδευτικοί θεσμοί που ντρέπονται να αρθρώσουν λέξη για συμπερίληψη μήπως και χαρακτηριστούν… «woke».

Ό,τι κατακτήθηκε με αγώνες, αντιμετωπίζει σήμερα μια ψυχρή απόσυρση. Οι εταιρείες βάζουν φρένο στις DEI πολιτικές, φοβούμενες backlash. Οι εκπαιδευτικοί τιμωρούνται γιατί τόλμησαν να μιλήσουν για ταυτότητες φύλου. Η ελληνική κοινωνία δείχνει σημάδια επιστροφής σε έναν καθωσπρεπισμό που μοιάζει με μοντέρνο πουριτανισμό: «Αποδεχόμαστε τους πάντες – αρκεί να μη φαίνονται».

Όμως η συμπερίληψη δεν είναι lifestyle, είναι πολιτική πράξη. Δεν ζητάμε την «ανεκτικότητα» μιας πλειοψηφίας, αλλά την εγκαθίδρυση δικαιωμάτων για όλες τις μειοψηφίες.

Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τους διαφορετικούς. Κινδυνεύει από εκείνους που επιμένουν να ορίζουν τι είναι φυσιολογικό, τι είναι πατρίδα, τι είναι άνθρωπος.

Γιατί η ερώτηση δεν είναι αν θα υπάρξει χώρος για τη διαφορετικότητα.
Η ερώτηση είναι αν η Ελλάδα θέλει να είναι δημοκρατία ή λέσχη ομοιοτήτων.