Στις 17 Μαΐου 2025, Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Ομοφοβίας, Τρανσφοβίας και Αμφιφοβίας (IDAHOBIT), μια ομάδα τρανς γυναικών επέλεξε να σταθεί μπροστά από το Κοινοβούλιο της Σκωτίας. Όχι για να ζητήσει κάτι. Αλλά για να θυμίσει τι αφαιρείται. Η αφορμή: η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου να ακυρώσει μέρος του νομοσχεδίου για την αναγνώριση φύλου στη Σκωτία, ορίζοντας πλέον ότι το φύλο έχει αυστηρά βιολογικό χαρακτήρα.
Ένα σώμα δεν είναι απλώς σώμα
Η εικόνα των ημίγυμνων σωμάτων με τις κόκκινες παλάμες δεν ήταν «σοκ» – ήταν συνειδητή συμβολική πράξη. Τα κόκκινα χέρια μιλούσαν για το αίμα των τρανς ζωών που καθημερινά συνθλίβονται από την κρατική αδιαφορία, τη βία και την έλλειψη προστασίας. Η μαύρη ταινία στο στόμα υπενθύμιζε πως οι τρανς άνθρωποι δεν έχουν ακόμη φωνή σε πολιτικό επίπεδο — ή, ακόμα χειρότερα, έχουν φωνή αλλά κανείς δεν ακούει.
Η χρήση λευκού τριαντάφυλλου δεν ήταν τυχαία: λουλούδι που παραδοσιακά συμβολίζει την ειρήνη και τη συγχώρεση, αλλά εδώ μετατρέπεται σε φωνή ειρηνικής αντίστασης και αξιοπρέπειας. Το ημίγυμνο δεν ήταν πρόκληση. Ήταν διαφάνεια. Έκθεση. Απόλυτη ευαλωτότητα σε δημόσιο χώρο. Για να φανεί, ξεκάθαρα, ποιοι και ποιες είναι αυτοί που δέχονται τις πιο βίαιες περικοπές δικαιωμάτων — στο όνομα μιας υποτιθέμενης «ουδετερότητας».
Πολιτικές συνέπειες, ανθρώπινα κόστη
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου δεν είναι απλώς μια αλλαγή νομοθετικής γραμμής. Σημαίνει ότι τρανς γυναίκες στη Σκωτία ενδέχεται να χάσουν την πρόσβασή τους σε χώρους ασφαλούς φιλοξενίας, σε υπηρεσίες υγείας που βασίζονται σε έμφυλη αναγνώριση, ή ακόμα και στο δικαίωμα να δηλώσουν ποιοι/ποιες είναι σε επίσημα έγγραφα. Το επιχείρημα για τη «βιολογία» επανέρχεται, όχι για να προστατεύσει, αλλά για να διαγράψει εμπειρίες ζωής.
Σιωπηλή αλλά εύγλωττη
Η σιωπή της διαμαρτυρίας αυτής φώναξε περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε κάθε ντουντούκα. Κι αυτό είναι ίσως το πιο τραγικό: ότι χρειάζεται ένα ημίγυμνο σώμα, μια παγωμένη κίνηση, μια σταγόνα κόκκινο χρώμα για να μας αναγκάσει να κοιτάξουμε.
Το μήνυμα της διαμαρτυρίας δεν ήταν απλώς υπέρ των τρανς δικαιωμάτων. Ήταν μήνυμα για όλους και όλες μας: πως σε μια δημοκρατία δεν αρκεί η πλειοψηφία, χρειάζεται και φροντίδα για τις μειονότητες. Δεν αρκεί να ανεχόμαστε τη διαφορετικότητα. Πρέπει να την προστατεύουμε — με νόμο, με φωνή, με πράξη.
