To μνημείο βρίσκεται στην καρδιά της γαλλικής πρωτεύουσας, δίπλα στο Σηκουάνα, όχι μακριά από τόπους μνήμης για την εβραϊκή κοινότητα και άλλες ομάδες που υπέστησαν θανάσιμες διώξεις. Η τοποθέτηση του μνημείου δεν είναι τυχαία· είναι μια απόπειρα να ενταχθεί και αυτή η πτυχή της Ιστορίας στο ευρύτερο αφήγημα της συλλογικής μνήμης.

Για δεκαετίες, οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι που φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν ή εξαναγκάστηκαν σε σιωπή από τους ναζί, παρέμεναν αόρατοι ακόμη και στη μεταπολεμική καταγραφή των εγκλημάτων. Η παραδοχή της ιστορικής αυτής αδικίας, έστω και αργά, σηματοδοτεί όχι απλώς αναγνώριση του παρελθόντος, αλλά και δέσμευση απέναντι στο παρόν και το μέλλον.

Το μνημείο αυτό δεν είναι απλώς λίθινο· είναι πολιτικό. Υπενθυμίζει πως ο φασισμός δεν είναι μόνο θέμα ιδεολογίας, αλλά και καθημερινής απανθρωπιάς – και πως κάθε εποχή οφείλει να αποφασίζει ποιον θυμάται και γιατί. Στην εποχή της ακροδεξιάς επανόδου και της νέας τρανσφοβικής ρητορικής, η Ιστορία μας καλεί όχι απλώς να θυμόμαστε, αλλά να επαγρυπνούμε.

Γιατί χωρίς μνήμη, η λήθη γίνεται συνένοχη. Και χωρίς αναγνώριση, καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να θεωρείται ολοκληρωμένη.