Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ILGA-Europe, η κατάσταση χειροτερεύει: το Ηνωμένο Βασίλειο έπεσε στην 22η θέση στον χάρτη Rainbow Map, ενώ η Ουγγαρία καταποντίστηκε στην 37η, μετά την απαγόρευση των Pride και την ψήφιση κατασταλτικών νόμων κατά των τρανς ανθρώπων. Η Γεωργία ακολουθεί με σαρωτικές ρυθμίσεις που χτυπούν ευθέως τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αποκομμένες. Είναι μέρος μιας ευρύτερης συντηρητικής στροφής, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται «κόστος» για τα κράτη και «πρόβλημα» για τις κυβερνήσεις.

Το πλήγμα στα δικαιώματα δεν αφορά μόνο τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες. Αφορά τον ίδιο τον πυρήνα της Δημοκρατίας: τη δυνατότητα των μειονοτήτων να ζουν, να εκφράζονται, να αγαπούν και να υπάρχουν χωρίς φόβο. Όταν αυτά τα δικαιώματα απειλούνται, η ελευθερία όλων βρίσκεται σε κίνδυνο.

Στην Ελλάδα, μπορεί οι θεσμικές επιθέσεις να είναι λιγότερο εμφανείς, αλλά το πρόβλημα παραμένει: από τη θεσμική ολιγωρία στην εφαρμογή του γάμου για όλα τα ζευγάρια, μέχρι τη σιωπηλή ανοχή στην τρανσφοβία και στην ρητορική μίσους. Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον όπου οι πολιτικές δυνάμεις επιλέγουν «χαμηλές πτήσεις» στα θέματα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων για να μη δυσαρεστήσουν εκλογικές δεξαμενές.

Ο αγώνας για ισότητα δεν είναι μόνο θέμα κουλτούρας. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Είναι δείκτης δημοκρατικής ωριμότητας. Και κυρίως: είναι δομικό στοιχείο μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται να υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Αν θέλουμε μια Ευρώπη των ίσων και μια Ελλάδα που δεν ξεχνά ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πολυτέλεια αλλά βάση της κοινωνικής συνοχής, τότε οφείλουμε να μιλήσουμε πιο δυνατά.
Γιατί κάθε φορά που σωπαίνουμε, ένας ακόμα κρίκος της δημοκρατίας αποδυναμώνεται.