Γράφει η Κυριακή Παπαγιατζόγλου
Οι πρόσφατες δηλώσεις του βουλευτή Λέσβου του ΠΑΣΟΚ, Παναγιώτη Παρασκευαΐδη, σε τηλεοπτική συνέντευξη δεν αποτελούν απλώς «μια διαφορετική άποψη». Αποτελούν ένα επικίνδυνο παράδειγμα δημόσιου λόγου που αναπαράγει φόβο, στιγματισμό και αποκλεισμό – ειπωμένο μάλιστα από έναν εκλεγμένο εκπρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας.
Η γενίκευση ότι «οι μετανάστες πρέπει να διώχνονται» και ότι «ο καθένας κάνει τον πρόσφυγα», η στοχοποίηση μουσουλμανικών πληθυσμών ως εν δυνάμει απειλής και η σύνδεσή τους με τον εξτρεμισμό και τη βία, δεν είναι πολιτική ανάλυση. Είναι αναπαραγωγή στερεοτύπων που έχουν χρησιμοποιηθεί διαχρονικά για να νομιμοποιήσουν διακρίσεις, απανθρωποποίηση και κοινωνικό αποκλεισμό.
Όταν ένας βουλευτής μιλά για ανθρώπους λέγοντας «δεν ξέρουμε τι είναι», δεν μιλά απλώς για μετανάστες. Υπονομεύει την ίδια την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που βασίζονται ακριβώς στο ότι κανείς δεν χρειάζεται να “αποδείξει” την ανθρωπιά του.
Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η επιμονή του κ. Παρασκευαΐδη σε έναν λόγο ανοιχτά ομοφοβικό και τρανσφοβικό. Η επίκληση του «φυσιολογικού», του Θεού ή ενός μονοδιάστατου «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» για να αποκλειστούν ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι από την ισότητα στον γάμο δεν είναι έκφραση πίστης ή παράδοσης. Είναι πολιτική επιλογή αποκλεισμού.
Η ισότητα δεν είναι «επίδομα», ούτε προνόμιο. Είναι συνταγματική αρχή και θεμέλιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Και η δημοκρατία δεν απειλείται από την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, αλλά από τη θεσμική ανοχή στον λόγο που χωρίζει τους πολίτες σε «κανονικούς» και «άλλους».
Το πιο ανησυχητικό στοιχείο δεν είναι ότι αυτές οι απόψεις υπάρχουν. Είναι ότι εκφράζονται χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση από έναν άνθρωπο που νομοθετεί για όλους μας – συμπεριλαμβανομένων μεταναστών, μουσουλμάνων, ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτών και των οικογενειών τους.
Η συμπερίληψη δεν είναι «μόδα» ούτε εισαγόμενη ιδεολογία. Είναι η απάντηση στον φόβο. Και όσο δημόσια πρόσωπα επιλέγουν να επενδύουν στον διχασμό, τόσο μεγαλύτερη ευθύνη έχουμε όλοι να υπερασπιστούμε μια κοινωνία όπου κανείς δεν περισσεύει.
Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
